Een van mijn beste vriendinnen, Leen, is de meter van Max. Opgevoed met dezelfde waarden, zijn we op heel wat vlakken verschillend, zeker qua stijl. En toch dagen we regelmatig op, gekleed in hetzelfde kleurenpalet: zij de fleece-versie, ik de variant met décolleté. Waar ik de rusteloze goal-getter ben, is zij de pragmatische planner. Wat we delen, is onze liefde voor Neuhaus-pralines. We grappen dat, als we binnen tien jaar nog single zijn, we dan even goed met elkaar kunnen trouwen. In haar huizenzoektocht ligt de ideale woning in mijn straat, idealiter naast me, met een poortje in de omheining. Zodat we in de tuin samen keuvelend van een wijntje kunnen genieten.
We grappen dat, als we binnen tien jaar nog single zijn, we dan even goed met elkaar kunnen trouwen.
Max had begrepen dat Leens zoektocht naar een nieuwe woning moeizaam liep en bekeek de dingen vanuit een kinderlijke eenvoud.
“Mama, zien jij en Métie elkaar graag?”
“Tuurlijk, schat.”
“Vinden jullie het jammer dat jullie geen man hebben?”
“Goh, ja. Af en toe. Maar we hebben elkaar.
“Waarom komt Métie niet gewoon hier wonen?”
“Dat gaat niet schat. Wij zijn geen liefjes.”
“Weet ik. Maar elkaar graag zien, dat is het belangrijkste. Dan zijn jullie niet meer alleen en hoeven jullie niet meer te zoomen op vrijdag. Praktisch, toch?”
Column voor Libelle Magazine - editie 24 juni 2021
Lees ook mijn psychologische roman over het alleenstaande ouderschap: