Max heeft een natuurlijke liefde voor het vrouwelijke lichaam. Ik zeg het onverbloemd: hij houdt van grote borsten en een strakke kont. Naakt in de badkamer, met mijn hoofd naar beneden, mijn haar föhnen is penibel. Ik ontsnap niet aan mijn dagelijkse, liefdevolle pets op de billen. Hoezeer ik hem ook uitleg dat hij dat niet zomaar mag doen, hij blijft erin knijpen want “Mama, je hebt zo een schoon kontje.”
Op zulke momenten mis ik een man in huis. Iemand die zijn plaats als mijn partner opeist waardoor Max zijn positie in het gezin beter begrijpt. Iemand die het voorbeeld geeft van hoe een man respectvol omgaat met een vrouw.
Omdat we sinds de geboorte op elkaar zijn aangewezen, begon ik te denken dat ik ergens in onze moeder-zoonrelatie een serieuze steek had laten vallen.
Omdat we sinds de geboorte op elkaar zijn aangewezen, begon ik te denken dat ik ergens in onze moeder-zoonrelatie een serieuze steek had laten vallen. Tot ik een tijd geleden een hockeykameraadje mee in de auto had. De twee wittenkoppen op mijn achterbank vergeleken hun moeders: wie de mooiste was, wie de liefste. Gniffelend luistervinkte ik. En dan ging het ineens over borsten. “Die van mijn mama zijn heel mals, als je erin knijpt. Mijn mama heeft echt wel de dikste!” zei Max snoeverig.
Het vriendje liet zich niet doen en antwoordde stoer: “Mijn mama had er eerst geen. Maar sinds deze week heeft ze er splinternieuwe. Ze zijn zelfs nog ingepakt!”
Céline Malyster - Column voor Libelle, editie 17 juni 2021
Lees ook mijn debuutroman: